Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΣΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΔΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.



Τα  προβαλλόμενα  Ιστορικά  Έγγραφα  αναφέρονται  σε σημαντικά  γεγονότα, τα οποία έχουν  διαμορφώσει – προκαλέσει  σημαντικές  επιρροές – συνέπειες  κυρίως  στην  Ελληνική κοινωνία   και έχουν αποτελέσει  σημαντικά δομικά  στοιχεία της Ελληνικής Ιστορίας.

Η γνώση  της Εθνικής Ιστορίας μας αποτελεί σημαντικό παράγοντα  στην  ισορροπημένη διαμόρφωση  και λειτουργικότητα της Εθνικής  μας Συνείδησης, η οποία  είναι απολύτως αναγκαία  στην  διατήρηση και προστασία της Εθνικής   Ταυτότητας μας  και στην αγάπη προς στην Πατρίδα μας  στην  ΕΛΛΑΔΑ  μας.

Ακόμη στα Ιστορικά αυτά  έγγραφα  αναφέρονται  σημαντικά πρόσωπα, τα  οποία  διαδραμάτισαν  δια των προσωπικών τους  πρωτοβουλιών  και  δράσεων  σημαντικούς  ρόλους  σε σημαντικά  Ιστορικά γεγονότα με σημαντικές  εξελίξεις  και συνέπειες στην Ελληνική  κοινωνία.

Με την μελέτη των  Ιστορικών αυτών εγγράφων γνωρίζουμε  και επικοινωνούμε νοερά με πρόσωπα,  τα οποία οφείλουμε να δια τηρούμε  με υπερηφάνεια στη μνήμη μας και στην συνείδηση μας , να απονέμουμε  τις οφειλόμενες  τιμές στις   Ιστορικές  και γενναίες ψυχές του, ως ευεργέτες  της Ελληνικής Πατρίδας, της Δικής  μας Πατρίδας.

 Στα  Ιστορικά αυτά έγγραφα ενδεχομένως να εντοπίζουμε  και πράξεις -  ενέργειες  προσώπων  λανθασμένες  και ζημιογόνες , οι οποίες προέκυψαν από εσφαλμένες εκτιμήσεις  γεγονότων, τα  οποία  προέκυψαν κάτω από απρόβλεπτες ή  πολύ δύσκολες  πραγματικές  καταστάσεις.

Και τα πρόσωπα  αυτά  δεν πρέπει  να τα αναθεματίζουμε, αλλά να τα κρίνουμε  με επιείκεια και  ανοχή και οι τυχόν ζημιογόνες   πράξεις τους να μας διδάσκουν και  να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή.

Πρέπει να  αναγνωρίζουμε  την αγάπη όλων των Ελλήνων  προς στην Πατρίδα μας, έστω και αν αυτή εκδηλώνεται  κακότροπα  και ζημιογόνα. Οι  ορθοφρονούντες  πρέπει να  διατηρούν  πάντοτε  την  ορθοφροσύνη τους για το καλό και της Πατρίδας μας, της Πατρίδας των Πατρίδων, της ΕΛΛΑΔΑΣ  ΜΑΣ.

Λεωνίδας Π.Τζεφεράκος
======================================================= 


Κατηγορία:Ιστορικά έγγραφα

Σε αυτή την κατηγορία καταχωρούνται ιστορικά έγγραφα.

Υποκατηγορίες

Αυτή η κατηγορία έχει τις ακόλουθες 2 υποκατηγορίες, από 2 συνολικά.

Ε

·         ► Ελληνική Επανάσταση‎ (6 Σ)

Π

·         ► Προκηρύξεις‎ (3 Σ)

Άρθρα στην κατηγορία "Ιστορικά έγγραφα"

Αυτή η κατηγορία περιέχει τις ακόλουθες 44 σελίδες, από 44 συνολικά.

Έ

·         Έκθεση Μητροπολίτη Αγαθάγγελου (1911)

Α

·         Α' προκήρυξη προς τους σκλαβωμένους και τους ελευθερωμένους Έλληνες

·         Ανακοίνωση Ι. Μεταξά προς τον Αθηναϊκό Τύπο, 30 Οκτωβρίου 1940

·         Απάντησις εις την προς τον Σουλτάνον έκθεσιν του Μεγάλου Βεζύρου περί Κρήτης

Β

·         Βασιλικό Διάταγμα 280/1967

Δ

·         Διάγγελμα του Γεωργίου Α' προς τον ελληνικό λαό (5-10-1912)

·        ·         Διάγγελμα της κυβέρνησης του Αλέξανδρου Κοριζή με αφορμή τη γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας (6-4-1941)

·         Διάγγελμα του βασιλιά Γεωργίου Β΄ και του πρωθυπουργού Εμμανουήλ Ι. Τσουδερού προς το έθνος (26-5-1941)

·         Διάγγελμα Γεωργίου Β΄ της Ελλάδας – 6 Απριλίου 1941

·         Διάγγελμα του Βασιλιά Γεωργίου Β΄ προς τον ελληνικό λαό (28-10-1940)

·         Διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά προς τον ελληνικό λαό (28-10-1940)

·         Διάγγελμα Κωνσταντίνου Β΄ της Ελλάδας – 13 Δεκεμβρίου 1967

·         Διάγγελμα του Κωνσταντίνου Κόλλια (22 Απριλίου 1967)

·         Διάγγελμα Γεωργίου Παπανδρέου – 6 Δεκεμβρίου 1944

·         Διαγγέλματα πολιτειακών παραγόντων της Ελλάδας

·         Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος

·         Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ

·         Διακήρυξη Δικαιωμάτων των Ζώων

·         Διακήρυξη των δικαιωμάτων του παιδιού

·         Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα

Ε

·         Επιστολή Ζαν Πιερ Μπουαγιέ προς τους Πολίτας της Ελλάδος

Η

·         Ημερήσια Διαταγή Αρχιστράτηγου (28-10-1940)

Μ

·         Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Αθηνών προς τον ελληνικό λαό (28-10-1940)

Ο

·         Ο όρκος των Φιλικών

·         Ο Χάρτης του Λιβάνου

·         Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Σ

·         Συμφωνία του Μονάχου

·         Συμφωνία της Βάρκιζας

·         Συμφωνία της Βάρκιζας/Πρακτικόν Συμφωνίας

·         Συμφωνία της Βάρκιζας/Πρωτόκολλον Συμφωνίας Δια Στρατιωτικά Ζητήματα

·         Συμφωνία της Καζέρτας

·         Συμφωνία της Πλάκας

·         Συνθήκη παραδόσεως της Ακροπόλεως Αθηνών

·         Συνθήκη της Λωζάνης

·         Συνθήκη Του Βόρειου Ατλαντικού

·         Συνοδικός αφορισμός των Ελλήνων επαναστατών

Τ

·         Τελεσίγραφο της Ιταλίας προς την Ελλάδα – 28 Οκτωβρίου 1940

·         Τηλεγράφημα Τσώρτσιλ προς Ι. Μεταξά (28-10-40)

·         Το Ιδρυτικόν του ΕΔΕΣ

Υ

·         Υποσχετικό διά την παράδοση της Ακροπόλεως Αθηνών

Ψ

·         Ψήφισμα των Κορυσχάδων

·         Ψήφισμα 541/1983 Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ

·         Ψήφισμα 550/1984 Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ

Κατηγορία: 

·         Ιστορία.
=========================================================================
 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ
================================= 
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1782 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Η καταγωγή της οικογένειας είναι από τα Ύψηλα της Τραπεζούντας, η δε ύπαρξή της χρονολογείται από την εποχή που κατέφυγαν οι Κομνηνοί στην Τραπεζούντα.[εκκρεμεί παραπομπή] Το 1655 ο Αντίοχος Υψηλάντης εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1810 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου (ανθυπολοχαγός του Ιππικού) στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, όπου στη μάχη της Δρέσδης, (27 Αυγούστου 1813 ν.ημ.), έχασε το δεξί του χέρι. Το 1814-1815 συμμετείχε και αυτός ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας στο Συνέδριο της Βιέννης με το βαθμό του υποστράτηγου.
------------------------------------------------------------------------------------------------------ 


ΝΑΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ

Η καρδιά του Υψηλάντη «πάλλεται» στην Αθήνα

Στο κέντρο της Αθήνας, μόλις λίγα μέτρα από την πολύβουη πλατεία Συντάγματος, βρίσκεται καλά φυλαγμένο εδώ και 157 χρόνια ένα «μυστικό»: το μέρος όπου αναπαύεται η καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη.

-
  • ΕΘΝΟΣ
  • 14:00, 25/3


Δύο λήκυθοι, η μία ολόχρυση με τα αρχικά «Δ.Υ.» και η άλλη από λευκό μέταλλο «κρυσταλλοσκεπές» με την υπογραφή «Αλέξανδρος Υψηλάντης 1821», φυλάσσουν τις καρδιές των αδελφών Υψηλάντη σε ειδική προθήκη στον ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών
-ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ.Δύο λήκυθοι, η μία ολόχρυση με τα αρχικά «Δ.Υ.» και η άλλη από λευκό μέταλλο «κρυσταλλοσκεπές» με την υπογραφή «Αλέξανδρος Υψηλάντης 1821», φυλάσσουν τις καρδιές των αδελφών Υψηλάντη σε ειδική προθήκη
Βρίσκεται ταριχευμένη στο εκκλησάκι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στην οδό Στησιχόρου 6 πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο ως υπόμνηση της επιφανούς ιστορίας ενός εκ των πρωτεργατών της Ελληνικής Επανάστασης. Λίγοι από τους Αθηναίους που κατεβαίνουν βιαστικά τη Βασιλίσσης Σοφίας το γνωρίζουν. Ελάχιστοι επισκέπτονται το εκκλησάκι για να τη δουν, ενώ πριν από σχεδόν δύο μήνες τελέστηκε εκεί επιμνημόσυνη δέηση 188 χρόνια μετά τον θάνατο του αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας.
Η ταρίχευση της καρδιάς σημαντικών προσώπων ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ευρώπη του 19ου αιώνα. Παρότι δεν συνάδει με τους κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η τάση υιοθετήθηκε για αρκετούς αγωνιστές της Επανάστασης του '21 κυρίως λόγω της παρουσίας του βαυαρικού στοιχείου στη χώρα. Στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Αθηνών σε ειδική μαρμάρινη λάρνακα, φιλοτεχνημένη από τον γλύπτη Θωμά Θωμόπουλο, φυλάσσεται η καρδιά του Κωνσταντίνου Κανάρη, ενώ στο Μουσείο της Υδρας μπορεί κάποιος να δει την ασημένια λήκυθο που περιέχει την καρδιά του Ανδρέα Μιαούλη. Μαζί με την καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη στον ναό των Ταξιαρχών φυλάσσεται και η καρδιά του αδελφού του, Γεώργιου.
Το μεγάλο μυστικό
Η περιπετειώδης πορεία που ακολούθησε η καρδιά του Υψηλάντη από τη Βιέννη στην οδό Στησιχόρου έχει μείνει στην ιστορία μέσα από ντοκουμέντα. Επί δεκαετίες οι δύο καρδιές βρίσκονταν κλειδωμένες σε ένα ντουλάπι στο ιερό του ναού, χωρίς να γνωρίζει κανείς την ύπαρξή τους εκτός από τον εφημέριο Νικόλαο Μούρτζινο στον οποίο τις είχε εμπιστευθεί η χήρα του Γεωργίου Υψηλάντη, Μαρία το γένος Μουρούζη. Η επίχρυσος και η επάργυρη λήκυθος που έκρυβαν το μυστικό ανακαλύφθηκαν σχεδόν τυχαία στα τέλη του 19ου αιώνα πυροδοτώντας ζωηρές δημόσιες συζητήσεις: Πού θα έπρεπε να φυλαχθεί αυτό το εθνικό κειμήλιο; Τελικώς προτάχθηκε η επιλογή της παραμονής τους στον ναό, μέσα σε ειδική ξύλινη προθήκη όπου μπορεί μέχρι σήμερα να δει οποιοσδήποτε τις ληκύθους.
Επιμνημόσυνη δέηση τελέστηκε για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στον ναό των Ταξιαρχών στις 31 Ιανουαρίου 2016, για πρώτη φορά με την παρουσία της πολιτειακής ηγεσίας 188 χρόνια μετά τον θάνατό του
Επιμνημόσυνη δέηση τελέστηκε για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στον ναό των Ταξιαρχών στις 31 Ιανουαρίου 2016, για πρώτη φορά με την παρουσία της πολιτειακής ηγεσίας 188 χρόνια μετά τον θάνατό του
«Φίλτατε αδελφέ Δημήτριε,
Νέος κτύπος κατετάραξε τας ψυχάς ημών. Ο αυτάδελφός του ημών Αλέξανδρος, (...) ετελεύτησε και εισήλθεν εις τας αιωνίους μονάς. Δια προσταγής του εκρατήσαμεν την καρδίαν του δια την πατρίδα, το οποίον και εκτελέσαμεν, ενταυτώ όμως εβαλσαμώθη και το σώμα του όπου αν η πατρίς θελήση να ενταφίαση και αυτό εν καιρώ τω προσήκοντι, να εκτελέσωμεν. Μακάρια η μνήμη του», έγραφε ο Νικόλαος, αδελφός του Αλ. Υψηλάντη εν έτει 1828.
«Και έτσι έγινε. Οι άνθρωποι του Υψηλάντη απέσπασαν την καρδιά από το σώμα του και την ταρίχευσαν, ενώ στη συνέχεια την έκρυψαν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Βιέννη», εξηγεί ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, κ. Γιώργος Σούρλας, ο οποίος έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα, καθώς πραγματοποίησε το οδοιπορικό του Υψηλάντη για να συγγράψει το βιβλίο του «Στα βήματα του Ιερού Λόχου». «Μερικά χρόνια αργότερα, στις 3 Απριλίου 1843 ο Γεώργιος Υψηλάντης έστειλε την καρδιά στον τότε Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας, την Αγία Ειρήνη της Αιόλου, ενώ στις 27 Νοεμβρίου 1859 με φροντίδα της Μαρίας Υψηλάντη Μουρούζη οι καρδιές μεταφέρθηκαν στο παρεκκλήσι των Ταξιαρχών στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο Κορασίδων.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, μεγάλωσε στη Ρωσία, πολέμησε στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, πέθανε στη Βιέννη κι όμως ζήτησε η καρδιά του να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Την οποία δεν είχε επισκεφθεί ποτέ. Αυτό είναι συγκλονιστικό, δεν είναι τυχαίο. Οι οικείοι του γνώριζαν το πάθος του για την Ελλάδα και σκεφτείτε πως όταν κόπηκε το πρώτο ελληνικό νόμισμα με τον αναγεννώμενο φοίνικα και τον σταυρό, η στενή του φίλη Κόμισσα Τινχάιμ πήρε το νόμισμα και το εναπόθεσε στο μνήμα του στη Βιέννη», συμπληρώνει ο κ. Σούρλας.
Κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού του, όπως επισημαίνει ο ίδιος, εντόπισε στην πρωτεύουσα της Μολδαβίας και το κτίριο όπου γίνονταν οι μαζώξεις της Φιλικής Εταιρείας. «Ενα όμορφο νεοκλασικό κτίριο στο Κινσάου που χρονολογείται από το 1815 και σήμερα φιλοξενεί έναν ρουμάνικο εκδοτικό οίκο. Προσπαθήσαμε να το αγοράσουμε γιατί έχει μεγάλη αξία ως μνημείο, αλλά χωρίς βοήθεια δεν μπορέσαμε να τα καταφέρουμε. Νομίζω ότι κάτι θα έπρεπε να γίνει και για αυτό...», λέει ο ίδιος.

Η καρδιά του Υψηλάντη «πάλλεται» στην Αθήνα-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ
Ο ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ
Γιατί ήταν κλειδωμένη σε ντουλάπι
Θέλοντας να εκπληρώσει την επιθυμία του Αλέξανδρου Υψηλάντη, η χήρα του αδελφού του Μαρία αποφάσισε να κρύψει την καρδιά του στο εκκλησάκι των Ταξιαρχών εν έτει 1859. Εθεσε όμως έναν όρο όταν την εμπιστεύτηκε στον ιερέα: Να μην το μάθει ποτέ η Πολιτεία, καθώς η ίδια θεωρούσε ότι το ελληνικό κράτος υπήρξε «άγνωμον προς τους Υψηλάντηδες».
Η Μαρία, γυναίκα με μεγάλη προσωπική περιουσία και κυρία επί των τιμών επί βασιλίσσης Αμαλίας, είχε πρωτοστατήσει μαζί με άλλες Αθηναίες της υψηλής κοινωνίας σε πλείστες αγαθοεργίες. Μία από αυτές η δημιουργία ενός ορφανοτροφείου κοντά στα ανάκτορα, στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα ο ναός των Ταξιαρχών: Του Αμαλίειου Ορφανοτροφείου.
Το κτίριο ανεγέρθηκε το 1854 μετά από μια λοιμική νόσο που είχε αποδεκατίσει τον πληθυσμό της Αθήνας, αφήνοντας εκατοντάδες ορφανά. Μαζί του χτίστηκε ως ιδρυματικός ναός και η εκκλησία των Ταξιαρχών. Οταν το 1894 ο ιερέας Μούρτζινος αρρώστησε, στη θέση του τοποθετήθηκε προσωρινά ο αρχιμανδρίτης Κριεζής, ο οποίος και ανακάλυψε τυχαία τυλιγμένες σε ένα πανί τις ληκύθους που έφεραν η μία χαραγμένα τα αρχικά «Δ.Υ.» και η άλλη το όνομα «Αλέξανδρος Υψηλάντης 1821».
Ο Μούρτζινος δυσαρεστήθηκε από την παραβίαση του ντουλαπιού και ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι το υπουργείο ζήτησε τη μεταφορά των οργάνων στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο με επίσημη τελετή, για το οποίο τελικά το ίδρυμα αποφάσισε να μη δώσει την έγκρισή του.
Κλειδωμένες σε ένα ντουλάπι στο ιερό του ναού των Ταξιαρχών, χωρίς να γνωρίζει κανείς την ύπαρξή τους εκτός από τον εφημέριο στον οποίο τις είχε εμπιστευθεί η χήρα του Γεώργιου Υψηλάντη, βρίσκονταν οι καρδιές που ανακαλύφθηκαν τυχαία στα τέλη του 19ου αιώνα

Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, το 1957, το ορφανοτροφείο κατεδαφίστηκε, ενώ ο ναός διεσώθη χάρη στις προσπάθειες των κατοίκων της περιοχής. Προσφέροντας σημαντικά για την εποχή χρήματα στο Αμαλίειο οι πιστοί απέτρεψαν την κατεδάφιση και ανέλαβαν τη συντήρηση του ναού. Από τότε μέχρι σήμερα η εκκλησία έχει τεθεί σε δημόσια λατρεία και λειτουργεί κάθε Κυριακή.
Σε μουσεία και οι καρδιές του Μιαούλη και του Κανάρη
Ηταν το 1835, λίγο μετά τον θάνατο του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη, όταν ο βασιλιάς Οθωνας έδωσε εντολή να αποσπαστεί η καρδιά από το σώμα του νεκρού ήρωα και να τοποθετηθεί ταριχευμένη σε ειδική λήκυθο ως σύμβολο ανδρείας και πατριωτισμού. Επάνω στη λήκυθο, η οποία σήμερα φυλάσσεται στο Μουσείο της Υδρας, είναι γραμμένη η επιγραφή «Χαίρε η καρδία του Ανδρέα Μιαούλη».
Στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Αθηνών υπάρχει, επίσης, η λήκυθος που περιέχει την καρδιά του Κωνσταντίνου Κανάρη. Επάνω της είναι χαραγμένη η φράση «Χαίρε καρδία ναυάρχου Κανάρη», ενώ στο πλαϊνό τμήμα της μαρμάρινης λάρνακας, που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Θωμάς Θωμόπουλος, έχουν χαραχτεί με χρυσά γράμματα οι λέξεις Χίος, Ψαρά, Τσεσμές, Αλεξάνδρεια.
Δύο λήκυθοι, η μία ολόχρυση με τα αρχικά «Δ.Υ.» και η άλλη από λευκό μέταλλο «κρυσταλλοσκεπές» με την υπογραφή «Αλέξανδρος Υψηλάντης 1821», φυλάσσουν τις καρδιές των αδελφών Υψηλάντη σε ειδική προθήκη στον ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών
Κατερίνα Ροββά
Η καρδιά του Ανδρέα Μιαούλη στο Μουσείο της Υδρας
Η καρδιά του Ανδρέα Μιαούλη στο Μουσείο της Υδρας

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

-
  • Δύο λήκυθοι, η μία ολόχρυση με τα αρχικά «Δ.Υ.» και η άλλη από λευκό μέταλλο «κρυσταλλοσκεπές» με την υπογραφή «Αλέξανδρος Υψηλάντης 1821», φυλάσσουν τις καρδιές των αδελφών Υψηλάντη σε ειδική προθήκη
  • Επιμνημόσυνη δέηση τελέστηκε για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στον ναό των Ταξιαρχών στις 31 Ιανουαρίου 2016, για πρώτη φορά με την παρουσία της πολιτειακής ηγεσίας 188 χρόνια μετά τον θάνατό του
  • Η καρδιά του Υψηλάντη «πάλλεται» στην Αθήνα
  • Κλειδωμένες σε ένα ντουλάπι στο ιερό του ναού των Ταξιαρχών, χωρίς να γνωρίζει κανείς την ύπαρξή τους εκτός από τον εφημέριο στον οποίο τις είχε εμπιστευθεί η χήρα του Γεώργιου Υψηλάντη, βρίσκονταν οι
  • Η καρδιά του Ανδρέα Μιαούλη στο Μουσείο της Υδρας
  • Σε ειδικές ληκύθους διασώζονται η ταριχευμένη καρδιά του Κωνσταντίνου Κανάρη στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Αθηνών και
  • Η καρδιά του Υψηλάντη «πάλλεται» στην Αθήνα
  • Η καρδιά του Υψηλάντη «πάλλεται» στην Αθήνα
-


=====================================================
 Το παρεκκλήσιο των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ

Ο (μικρός) ναός με την καρδιά του Υψηλάντη

Σάββατο, Δεκέμβριος 7, 2013 - 14:00
Οταν περνάς από την οδό Στησιχόρου στο Κολωνάκι, τον δρόμο με τα ακριβότερα ακίνητα στην Ελλάδα, το βλέμμα σου θα σταθεί στον αριθμό 6, όπου υπάρχει ένας μικρός ναός. Το παρεκκλήσιο των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ του Αμαλίειου Ορφανοτροφείου Θηλέων που λειτουργεί από το 1857 μέχρι σήμερα. Το παλαιό οικοτροφείο δεν υπάρχει πλέον (κατεδαφίστηκε το 1957 και εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι), αλλά παρέμεινε στο οικόπεδο των περίπου 600 τ.μ. το αρχικό εκκλησάκι κι εκεί εκκλησιάζονται πλέον όχι μόνο κάτοικοι της περιοχής, αλλά και άλλων περιοχών, αφού αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς πιστούς. Ο ναός ανήκει στον ενοριακό ναό του Αγίου Σπυρίδωνος Παγκρατίου. Περνώντας στο προαύλιο, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι πολύ μακριά από την Αττική. Με έναν μοναδικό τρόπο, μπαίνοντας στον κυρίως ναό η βοή της Αθήνας γίνεται σιωπή, γίνεται γαλήνη.
Λιτή και απέριττη εκκλησία, αλλά η φροντίδα του εφημερίου π. Στυλιανού Μαρκαντώνη και της διαχειριστικής επιτροπής του ναού την αναδεικνύουν σε έναν μεγαλοπρεπή για την ψυχή και το πνεύμα ναό. Ο ναός των Ταξιαρχών βρίσκεται ακριβώς πίσω από το Μέγαρο Μαξίμου και κάποιες φορές προσκυνητές έχουν δει τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να εισέρχεται με ευλάβεια εντός αυτού μόνος, να προσκυνά τις εικόνες και να ανάβει ένα κερί. Οι παλαιότεροι θυμούνται και την Αλίκη Βουγιουκλάκη να εκκλησιάζεται σε αυτόν τον ναό, αφού το σπίτι της βρισκόταν στην οδό Στησιχόρου 18. Τον συγκεκριμένο ναό επιλέγουν και πολλοί επώνυμοι για τον γάμο τους ή την βάπτιση του παιδιού τους.
Οι βαλσαμωμένες καρδιές του Αλέξανδρου Υψηλάντη, εκ των πρωταγωνιστών της Επανάστασης του 1821 και του αδελφού του, Γεωργίου Υψηλάντη, «χτυπούν» πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου, στον ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Μέσα σε ειδική προθήκη που βρίσκεται αριστερά του δεσποτικού θρόνου και σε υψηλό σημείο βρίσκονται δύο λήκυθοι.
Στον επάργυρο βρίσκεται η καρδιά του μεγάλου ηγέτη της Φιλικής Eταιρείας και αρχηγού της Ελληνικής Επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες Αλέξανδρου Υψηλάντη και στον επίχρυσο η καρδιά του αδελφού του Γεωργίου. Πώς όμως έφτασαν σε προθήκη του ιερού ναού οι δύο καρδιές; Το 1843 ο Γεώργιος Υψηλάντης υπέβαλε αίτημα στον βασιλιά Oθωνα να φέρει την καρδιά του αδελφού του, Αλέξανδρου στην Ελλάδα, εκπληρώνοντας την επιθυμία του τελευταίου. Να σημειωθεί ότι την εποχή εκείνη ήταν της μόδας η ταρίχευση των καρδιών, κάτι που φυσικά δεν αποδέχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία.
O Oθωνας λοιπόν συγκατατέθηκε αμέσως και στις 3/4/1843 η καρδιά τοποθετήθηκε με επίσημη τελετή στην τότε Μητρόπολη Αγία Ειρήνη. Το 1854, έτος της μεγάλης επιδημίας χολέρας στην Αττική, η Μαρία Υψηλάντη, σύζυγος του Γεωργίου, το γένος Μουρούζη, πρωτοστάτησε μαζί με τη βασίλισσα Αμαλία στην ανέγερση ορφανοτροφείου για τα ορφανά της επιδημίας. Το οικοτροφείο τελικά χτίστηκε επί της συμβολής των οδών Λυκείου και Στησιχόρου λαμβάνοντας το όνομα της βασίλισσας. Δίπλα του ακριβώς χτίστηκε το μικρό εκκλησάκι των Ταξιαρχών, στο οποίο μεταφέρθηκε η καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη και αργότερα η καρδιά του αδελφού του, Γεωργίου.
Γιατί η Μαρία (σύζυγος του Γεωργίου) τις ήθελε σε κρύπτη
Η «ESPRESSO» αποκαλύπτει μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας της μεταφοράς των δύο καρδιών στον ιερό ναό. Φημολογείται ότι υπάρχει επιστολή, σύμφωνα με την οποία η Μαρία Υψηλάντη, σύζυγος του Γεωργίου, δεν επιθυμούσε οι καρδιές των δύο αδελφών να βρίσκονται σε κοινή θέα στον ναό, και αυτό διότι «το έθνος εφέρθη αγνώμονα προς αυτούς»!
Ετσι τις εμπιστεύτηκε στον ιερέα του ναού, ο οποίος τις έκρυψε εντός του ιερού, πιθανότατα κοντά στην Αγία Πρόθεση. Υστερα από χρόνια κάποιος άλλος εφημέριος ανακάλυψε την κρύπτη με τις δύο καρδιές και αποφασίστηκε να τοποθετηθούν σε χώρο εντός του κυρίου ναού. Από τότε βρίσκονται ως εθνικό κειμήλιο στην ειδική προθήκη του ιερού ναού της οδού Στησιχόρου. Οι βαλσαμωμένες καρδιές τον περασμένο Αύγουστο είχαν μεταφερθεί στο προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο, στις 14 και 15 Αυγούστου, που πραγματοποιήθηκε ο πανηγυρικός εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που οι καρδιές εγκατέλειπαν τον ναό.
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ
======================================================



Η  ΣΗΜΑΙΑ  ΤΗΣ  ΜΑΝΗΣ
 ---------------------------------------------
Διακήρυξη Ελευθερίας: 17 Μαρτίου 1821 - Η Αυγή της Επανάστασης



Τρίτη, 17 Μαρτίου 2015 - 07:30          204
Στις 17 Μαρτίου του 1821 στην Αρεόπολη σηκώνεται η Σημαία της Επαναστάσεως και ευθύς αμέσως ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και χιλιάδες Ελλήνων κινούνται προς την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, την Καλαμάτα.
Πέντε μέρες μετά καταλαμβάνουν τους γύρω λόφους. Ο Σουλεϊμάν αγάς Αρναούτογλου μόνο τότε καταλαβαίνει τι συμβαίνει και πιθανόν θυμάται την ιστορία με ένα φορτίο συνοδευόμενο από ενόπλους που είχαν αφήσει να περάσει οι αρχές πριν από μερικές μέρες. Είναι πλέον αδύνατο να διαφύγει και επιπλέον ακόμα και να μην ήταν αποκλεισμένος, καταλαβαίνει ότι η δύναμη που είχε φέρει από την Μάνη, υπό τον Μαυρομιχάλη, μάλλον δεν έχει έρθει για τον σκοπό που την κάλεσε. Αναγκάζεται να παραδοθεί αμαχητί.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας οι δυνάμεις των εξεγερμένων Ελλήνων θα πραγματοποιήσουν την Εθνική Συνέλευση στην Καλαμάτα, όπου θα συγκροτηθεί η πρώτη επαναστατική κυβέρνηση και οι οπλαρχηγοί θα κατευθυνθούν προς τη Σκάλα Μεσσηνίας και την Καρύταινα (με επικεφαλής των Θεόδωρο Κολοκοτρώνη), προς την Τριπολιτσά (με τους Παπαφλέσσα, Αναγνωσταρά και Κυριακούλη Μαυρομιχάλη) και προς την Κορώνη και Μεθώνη. Παράλληλα στα Καλάβρυτα μαίνεται από τις 21 Μαρτίου μάχη για την απελευθέρωση της πόλης. Η Επανάσταση των Ελλήνων έχει ξεκινήσει…




 ==============================================================================================
  Διακήρυξη Ελευθερίας: 17 Μαρτίου 1821 - Η Αυγή της Επανάστασης

Προειδοποίηις εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς,


Εκ μέρους του φιλογενούς αρχιστρατήγου των Σπαρτιατικών στρατευμάτων
Πέτρου Μαυρομιχάλη και της Μεσσηνιακής Συγκλήτου
Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας εις το διάστημα ενός και απέκεινα αιώνος, κατήντησεν εις μιαν ακμήν, ώστε να μην μείνη άλλο εις τους δυστυχείς Πελοπονήσιους Γραικούς, ει μη μόνον πνοή και αυτή δια να ωθή κυρίως τους εγκαρδίους των αναστεναγμούς.
Εις τοιαύτην όντες κατάστασιν στερημένοι από όλα τα δικαιά μας, με μιαν γνώμην ομοφώνος απεφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα, και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων. Πάσα προς αλλήλους μας φατρία και διχόνοια, ως καρποί της τυραννίας απερρίφθησαν εις τον βυθόν της λήθης, και άπαντες πνέομεν πνοήν ελευθερίας.
Αι χείρες ημών αι δεδεμέναι μέχρι του νυν από τας σιδηράς αλύσσους της βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη, και υψώθηκαν μεγαλοψύχως και έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν υης.
Η γλώσσα μας η αδυνατούσα εις το να προφέρη λόγον, εκτός των ανωφελών παρακλήσεων, προς εξιλέωσιν των βαρβάρων τυράννων, τώρα μεγαλοφώνως φωνάζει και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατον όνομα της Ελευθερίας.
Εν ενί λόγω απεφασίσαμεν, ή να ελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν. Τούτου ένεκεν προσκαλούμεν επιπόνως την συνδρομήν και βοήθειαν όλων των εξευγενισμένων Ευρωπαίων γενών, ώστε να δυνηθώμεν να φθάσωμεν ταχύτερον εις τον Ιερόν και δίκαιον σκοπόν μας και να λάβωμεν τα δίκαιά μας.
Να αναστήσωμεν το ταλαιπωρημένον Ελληνικόν γένος μας. Δικαίω τω λόγω η μήτηρ μας Ελλάς, εκ της οποίας και υμείς εφωτίσθητε, απαιτεί ως εν τάχει την φιλάνθρωπον συνδρομήν σας, και ευέλπιδες, ότι θέλει αξιωθώμεν, και ημείς θέλομεν σας ομολογή άκραν υποχρεώσιν, και εν καιρώ θέλομεν δείξη πραγματικώς την υπέρ της συνδρομής σας ευγνωμοσύνην μας.
 

 -----------------
 
1821: Μαρτίου 23: Εν Καλαμάτα
Εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου
Πέτρος Μαυρομιχάλης
Αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού
και Μεσσηνιακού στρατού

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/diakhrujh-eleutherias-17-martiou-1821-h-augh-ths-epanastashs#ixzz42tHGzXlB

 =====================================================================================

  ΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΑΝΗ (17 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821)

ΔΡ ΠΗΓΗ Π. ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΟΥ
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ-ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ
Η περιοχή της Μάνης, σε όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, παρέμεινε στην πραγματικότητα απόρθητη, παρά τις επανειλημμένες απόπειρες των Τούρκων για την υποδούλωσή της. Μάλιστα, από το 1776, μετά τα Ορλωφικά, ανακηρύχθηκε σε ημιανεξάρτητη, φόρου υποτελή ηγεμονία, υπό την άμεση δικαιοδοσία του καπουδάν πασά. Τη διοίκησή της αναλάμβανε ένας από τους καπεταναίους της περιοχής, που διοριζόταν μπέης και ήταν υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης.
Η Μάνη είχε γίνει «το μεγαλύτερον φόβητρον των Τούρκων και το καταφύγιον των Ελλήνων», καθώς λόγω του ιδιότυπου αυτού καθεστώτος, στην επικράτειά της υπήρχαν μόνιμες ανεξέλεγκτες δυνάμεις ενόπλων ανδρών, που αποτελούσαν και τους μοναδικούς έμπειρους πολεμιστές στην Πελοπόννησο. Η φήμη των κατοίκων, σε συνδυασμό με τη σχετική αυτοτέλεια της περιοχής και το κατάλληλο έδαφος της χερσονήσου, που μπορούσε να λειτουργήσει ως ορμητήριο και παράλληλα ως καταφύγιο, είχαν καταστήσει τη Μάνη στη συνείδηση τόσο των Ελλήνων όσο και των ξένων, ως την πιο κατάλληλη περιοχή για την έναρξη του μεγάλου αγώνα.
Πράγματι, παρά τις αντιπαλότητες και τις διαμάχες μεταξύ των μεγάλων οικογενειών της περιοχής, κατά τις τελευταίες δεκαετίες της Τουρκοκρατίας σημειώθηκαν αρκετά επαναστατικά κινήματα και οργανώθηκε η καθολική συμμετοχή των Μανιατών στη μεγάλη επανάσταση. Τον Οκτώβριο του 1819, οι αρχηγοί συγκεντρώθηκαν στις Κιτριές, στο σπίτι του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, του τελευταίου μπέη της Μάνης, και υπέγραψαν συμφωνία για συνεννόηση και κοινή προετοιμασία. Επί πλέον, πολλοί Μανιάτες, καπεταναίοι, και ο ίδιος ο Πετρόμπεης, έσπευσαν να μυηθούν στη Φιλική Εταιρεία, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι οποιαδήποτε καθολική εξέγερση των Ελλήνων έπρεπε να στηριχθεί στη Μάνη. Μάλιστα, το αρχικό σχέδιο του Υψηλάντη ήταν να μεταβεί ο ίδιος εκεί για την κήρυξη της επανάστασης, κάτι που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε λόγω των κινδύνων που υπέκρυπτε η μετακίνησή του στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Εικόνα 1: Μανιάτες. Παρίσι, Εθνική Βιβλιοθήκη (Πανόραμα Ελληνικής Επαναστάσεως, εκδ. Κ. Κουμουνδουρέας, Αθήνα).
2
Η ματαίωση του σχεδίου αυτού, αντί να απογοητεύσει τους Μανιάτες, μάλλον ενέτεινε το επαναστατικό τους φρόνημα. Ήδη από τις αρχές του 1821 επικρατούσε πολεμικός αναβρασμός στην περιοχή, όπως και στην υπόλοιπη Πελοπόννησο. Ακολουθώντας τις εντολές της Φιλικής Εταιρείας, είχαν έλθει στη Μάνη ο Παπαφλέσσας και σπουδαίοι οπλαρχηγοί, όπως ο Αναγνωσταράς και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, οι οποίοι περιφέρονταν στα χωριά και στρατολογούσαν τους κατοίκους. Οι προετοιμασίες διεξάγονταν εντελώς απροκάλυπτα στην Ανατολική Μάνη, όπου η παρουσία της εξουσίας ήταν, ουσιαστικά, ανύπαρκτη, και πιο ήπια στη Δυτική, όπου βρισκόταν η έδρα του μπέη. Ο Πετρόμπεης είχε με επιτυχία κατορθώσει να καλύψει την παρουσία και τη δράση των οπλαρχηγών, αλλά και να αποφύγει τη μετάβασή του στην Τρίπολη, στα τέλη Φεβρουαρίου, όταν ο Τούρκος διοικητής της Πελοποννήσου, προκειμένου να αποδυναμώσει το ενδεχόμενο της εξέγερσης στην επικράτειά του, κάλεσε όλους τους αρχιερείς και τους προκρίτους της Πελοποννήσου, με το πρόσχημα της σύσκεψης, στην πραγματικότητα, όμως, για να τους κρατήσει εκεί. Προφασιζόμενος ασθένεια, ο Πετρόμπεης έστειλε το γιο του Αναστάσιο, καθησυχάζοντας έτσι την τουρκική ηγεσία και εξασφαλίζοντας την απρόσκοπτη δράση των καπεταναίων.
Από τις αρχές Μαρτίου, σε όλη τη Μάνη επικρατούσε εμφανής πολεμικός συναγερμός. Οι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει τις εργασίες τους, συναθροίζονταν στις πλατείες των χωριών ετοιμάζοντας «μπαρουτόβολα» και συγκεντρώνοντας τρόφιμα για τους πολεμιστές, ενώ οι οπλαρχηγοί κατέβαλαν αγωνιώδεις προσπάθειες να εξασφαλίσουν μολύβι και μπαρούτι, να συγκεντρώσουν πολεμιστές και να συγκροτήσουν σώματα. Αυτή η ζωηρή και απροκάλυπτη προετοιμασία, σε συνδυασμό με τις υπάρχουσες διαμάχες μεταξύ των ισχυρών οικογενειών της Μάνης, είχαν σοβαρά ανησυχήσει τον Πετρόμπεη, ο οποίος φοβόταν ότι μια πρόωρη εξέγερση θα μπορούσε να οδηγήσει σε εσωτερικές συγκρούσεις αλλά και στην αντίδραση των Τούρκων με τη λήψη σκληρών μέτρων κατά της Μάνης. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή του στους Γρηγοράκηδες, αρχηγούς της Ανατολικής Μάνης, την 11η Μαρτίου 1821, με την οποία τους συνιστά να αποφεύγουν τις βεβιασμένες κινήσεις που μπορεί να βλάψουν την υπόθεση του αγώνα και τις συνεννοήσεις «δια το κοινόν όφελος». Όπως φαίνεται από έγγραφα που σώζονται σε αρχεία επιφανών οικογενειών της Μάνης, στις αρχές Μαρτίου, όλοι οι καπεταναίοι επικοινωνούσαν μεταξύ τους και με τον Πετρόμπεη είτε με κρυπτογραφημένες επιστολές ή με προσωπικές επαφές, με σκοπό τη συνεννόηση για την προετοιμασία και τον κοινό τρόπο δράσης. Γύρω στα μέσα Μαρτίου, οι τελικές αποφάσεις φαίνεται ότι είχαν ήδη ληφθεί καθώς οι συναντήσεις και οι ανταλλαγές
Εικόνα 2: Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης επαναστατεί τη Μεσσηνία. Παρίσι, Εθνική Βιβλιοθήκη (1821, Η Ελληνική Επανάσταση. Peter Von Hess, 40 Έγχρωμες Λιθογραφίες με Ήρωες και Μάχες του Αγώνα, εκδ. Δέλτα, Αθήνα 1996, σ. 43).
3
επιστολών διακόπηκαν εντελώς. Οι αρχηγοί είχαν πια αφοσιωθεί αποκλειστικά στην προετοιμασία των δυνάμεών τους.
Από τις γραπτές πηγές παραδίδεται, ότι τις παραμονές της επανάστασης, οι αρχιερείς και πρόκριτοι της Αχαΐας, που επίσης είχαν αποφύγει την κράτησή τους στην Τριπολιτσά, ζήτησαν από τον Πετρόμπεη να αρχίσει πρώτη η Μάνη τον αγώνα. Έτσι, ακολούθησε η συγκέντρωση όλων των Μανιατών οπλαρχηγών, ύστερα από πρόσκληση του Πετρόμπεη, την 17η Μαρτίου 1821, στην Τσίμοβα, τη σημερινή Αρεόπολη, που ήταν η πρωτεύουσα των Μαυρομιχαλαίων. Εκεί «συνεννοήθησαν να λάβωσι τα όπλα κατά των Τούρκων», όπως μαρτυρεί ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, και ο παριστάμενος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ανέλαβε να διαβιβάσει την απόφαση αυτή στους οπλαρχηγούς της Μεσσηνίας, της Αρκαδίας και της Αχαΐας. Στην τοπική παράδοση, το γεγονός διασώθηκε σαν θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι οπλαρχηγοί συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της πόλης, μπροστά στο ναό των Ταξιαρχών, και στη θέση «Κοτρώνι» ύψωσαν την πρώτη επαναστατική σημαία, πρόχειρα κατασκευασμένη από λευκό ύφασμα, με γαλάζιο σταυρό στο κέντρο. Στην επάνω πλευρά έγραφε «Νίκη ή Θάνατος» (και όχι «ελευθερία», γιατί η Μάνη θεωρείτο ελεύθερη), και στην κάτω «ταν ή επί τας». Η σημαία ευλογήθηκε από τους ιερείς και όλοι οι αρχηγοί, μαζί με τον Πετρόμπεη, ορκίσθηκαν ότι ενωμένοι θα αγωνιστούν για την ελευθερία του έθνους.
Το νέο της κήρυξης της επανάστασης διαδόθηκε από τη Μάνη στην υπόλοιπη Πελοπόννησο. Ακολούθησαν λίγες ημέρες για τη συγκέντρωση των πολεμιστών και την οργάνωση των σωμάτων και αμέσως σημειώθηκαν δύο εξορμήσεις των Μανιατών. Η πρώτη, από τους αρχηγούς της Ανατολικής Μάνης υπό τους Γρηγοράκηδες, προς τη Μονεμβασιά και το Μυστρά, το απόγευμα του Σαββάτου 19 Μαρτίου, όπως πιστοποιείται από επιστολή του Πρωτοσύγκελλου Γεράσιμου προς τον Παναγιώτη Κοσονάκο, όπου γνωστοποιείται η έναρξη του πολέμου και μεταφέρεται η προτροπή για τη διάδοση της είδησης. Οι αρχηγοί της Δυτικής Μάνης, υπό τον Πετρόμπεη, κινήθηκαν προς την Καλαμάτα. Πρώτος μπήκε στην πόλη, την 20ή Μαρτίου, ο γιος του Πετρόμπεη, Ηλίας, ηγούμενος σώματος Μανιατών, με την πρόφαση ότι θα ενίσχυε την τοπική τουρκική φρουρά. Την επόμενη ημέρα ακολούθησαν όλοι οι οπλαρχηγοί, και την 23η Μαρτίου κατέλαβαν αναίμακτα την πόλη και παρακολούθησαν την πρώτη επίσημη δοξολογία. Στη συνέχεια, συνέταξαν την
Εικόνα 3: Προσωπογραφία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Αθήνα, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, τ. ΙΒ΄, σ. 92).
Εικόνα 4: Αναπαράσταση της δοξολογίας της 23ης Μαρτίου 1821 στην Καλαμάτα. Καλαμάτα, Μπενάκειο Μουσείο (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, τ. ΙΒ΄, σ. 88).
4
προκήρυξη, που υπέγραφε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης φέροντας τον τιμητικό τίτλο του «Αρχιστρατήγου των σπαρτιατικών δυνάμεων», με την οποία γνωστοποιούσαν στις ευρωπαϊκές δυνάμεις την απόφαση του ελληνικού έθνους να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό και ζητούσαν τη συνδρομή τους.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Βαγιακάκος, Δ., «Η κήρυξις της επαναστάσεως στη Μάνη, 17 Μαρτίου 1821», στο Λακωνία. Ειδικόν αφιέρωμα της επιθεωρήσεως «ΗΩΣ», Αθήνα 1998, 278-280.
Βακαλόπουλος, Α., Επίλεκτες βασικές ιστορικές πηγές της Ελληνικής Επαναστάσεως (1813-1825), Θεσσαλονίκη 1990.
Δασκαλάκης, Α., «Η έναρξις της Επαναστάσεως εις την Λακωνίαν», Λακωνικαί Σπουδαί 2 (1975), 5-62.
Δασκαλάκης, Α., «Η προπαρασκευή της ελληνικής επαναστάσεως εις την Λακωνίαν», Λακωνικαί Σπουδαί 1 (1971), 1-72.
Δασκαλάκης, Α., Αρχείον Τζωρτζάκη-Γρηγοράκη. Ανέκδοτα ιστορικά έγγραφα Μάνης (1810-1835), Αθήναι 1976.
Δασκαλάκης, Α., Η έναρξις της ελληνικής επαναστάσεως του 1821, Αθήναι 1962.
Κόκκινος, Δ., Η Ελληνική Επανάστασις, Αθήναι 1956.
Κουτσιλιέρης, Α., Ιστορία της Μάνης. Αρχαία – μεσαιωνική – νεώτερη, Αθήνα 1993.
Μαγγιοράκος, Κ.Π., Το αποτέλεσμα εκ της συμμετοχής των Μανιατών κατά την έναρξιν του αγώνος του 1821, Αθήναι 1971.
Πατριαρχέας, Β., Δίπτυχον της εθνεγερσίας, Αθήναι 1972.
Τρικούπης, Σ., Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1968.
Φιλήμων, Ι., Δοκίμιον ιστορικόν περί της ελληνικής επαναστάσεως, Αθήναι 1860.
Φωτόπουλος, Α., Οι Γιατράκοι του 1821, Αθήναι 2001.


=================================================

 Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος

Aπόγονοι του σοφού και φιλανθρώπου Έθνους των Eλλήνων, σύγχρονοι των νυν πεφωτισμένων και ευνομουμένων λαών της Eυρώπης και θεαταί των καλών, τα οποία ούτοι υπό την αδιάρρηκτον των νόμων αιγίδα απολαμβάνουσιν, ήτο αδύνατον πλέον να υποφέρωμεν μέχρις αναλγησίας και ευηθείας την σκληράν του Oθωμανικού Kράτους μάστιγα, ήτις ήδη τέσσαρας περιπου αιώνας επάταξε τας κεφαλάς ημών και αντί του λόγου την θέλησιν ως νόμον γνωρίσουσα, διώκει και διέταττε τα πάντα δεσποτικώς και αυτογνωμόνως.
Mετά μακράν δουλείαν ηναγκάσθημεν τέλος πάντων να λάβωμεν τα όπλα εις χείρας και να εκδικήσωμεν εαυτούς και την πατρίδα ημών από μίαν τοιαύτην φρικτήν και ως προς την αρχήν αυτής άδικον τυραννίαν, ήτις ουδεμίαν άλλην είχεν ομοίαν, ή καν δυναμένην οπωσούν μετ αυτής να παραβληθή δυναστείαν.
O κατά των Tούρκων πόλεμος ημών,... μακράν του να στηρίζεται εις αρχάς τινάς δημαγωγικάς και στασιώδεις ή ιδιωφελείς μέρους τινός του σύμπαντος Eλληνικού Έθνους σκοπούς, είναι πόλεμος εθνικός, πόλεμος ιερός, πόλεμος του οποίου η μόνη αιτία είναι η ανάκτησις των δικαίων της προσωπικής ημών ελευθερίας, της ιδιοκτησίας και της τιμής, τα οποία ενώ την σήμερον όλοι οι ευνομούμενοι και γειτονικοί λαοί της Eυρώπης τα χαίρουσιν, από ημάς μόνον η σκληρά και απαραδειγμάτιστος των Oθωμανών τυραννία επροσπάθησεν με βίαν να αφαιρέσει και εντός του στήθους ημών να τα πνίξη.
Eίχομεν ημείς τάχα ολιγώτερον παρά τα λοιπά έθνη λόγον δια να στερώμεθα εκείνων των δικαίων, ή είμεθα φύσεως κατωτέρας και αχρειεστέρας και να νομιζώμεθα ανάξιοι αυτών, και καταδικασμένοι εις αιώνιον δουλείαν, να έρπωμεν ως κτήνη και αυτόματα εις την άλογον θέλησιν ενός απηνούς τυράννου, όστις ληστρικώς και άνευ τινός συνθήκης ήλθεν μακρόθεν να μας καθυποτάξει; Δίκαια, τα οποία η φύσις ενέσπειρε βαθέως εις την καρδίαν των ανθρώπων και τα οποία οι νόμοι, σύμφωνοι με την φύσιν, καθιέρωσαν, όχι τριών ή τεσσάρων, αλλά και χιλίων και μυρίων αιώνων τυραννία δεν δύναται να εξαλείψη. Kαι αν η βία ή η ισχύς προς τον καιρόν τα καταπλακώση, ταύτα πάλιν, απαλαίωτα και ανεξάλειπτα καθ εαυτά, η ισχύς ημπορεί ν αποκαταστήση και αναδείξη οία και πρότερον και απ αιώνων ήσαν, δίκαια τέλος πάντων τα οποία δεν επαύσαμεν με τα όπλα να υπερασπιζώμεθα εντός της Eλλάδος, όπως οι καιροί και αι περιστάσεις επέτρεπον.
Aπό τοιαύτας αρχάς των φυσικών δικαίων ορμώμενοι, και θέλοντες να εξομοιωθώμεν με τους λοιπούς συναδέλφους μας, Eυρωπαίους Xριστιανούς, εκινήσαμεν τον πόλεμον κατά των Tούρκων, μάλλον δε τους κατά μέρος πολέμους ενώσαντες, ομοθυμαδόν εκστρατεύσαμεν, αποφασίσαντες ή να επιτύχωμεν τον σκοπόν μας και να διοικηθώμεν με νόμους δικαίους, ή να χαθώμεν εξ ολοκλήρου, κρίνοντες ανάξιον να ζώμεν πλέον ημείς οι απόγονοι του περικλεούς εκείνου Έθνους των Eλλήνων υπό δουλείαν τοιαύτην, ιδία μάλλον των αλόγων ζώων, παρά των λογικών όντων. Δέκα μήνες ήδη παρήλθαν αφ' ού ηρχίσαμεν να τρέχωμεν τούτο το στάδιον του εθνικού πολέμου. Ο ύψιστος Θεός μας εβοήθησε καίτοι όχι ικανά προπαρασκευασμένους εις το τοιούτον μέγα τωόντι επιχείρημα· τα όπλα μας εφάνησαν πολλαχού νικηφόρα, πλην και πολλαχού εύρον και εισέτι ευρίσκουσιν αντίστασιν όχι μικράν περιστάσεις εναντίαι μας απήντησαν, και ταύτας να εξομαλίσωμεν έως ώρας ενησχολούμεθα. Όθεν δεν πρέπει να φανή παράξενον αν άχρι τούδε ανεβάλλομεν την πολιτικήν της πατρίδος μας διάταξιν, αν δεν επροφθάσαμεν να κηρύξωμεν την ανεξαρτησίαν ημών και να αναφανώμεν ως έθνος ενώπιον πάντων των ευνομουμένων λαών και απάσης της οικουμένης. Πριν περί της φυσικής ημών υπάρξεως οπωσούν βεβαιωθώμεν, ήτον αδύνατον να σκεφθώμεν και περί της πολιτικής. Έστωσαν λοιπόν τα ειρημένα εις μεν τους άλλους ικανή απολογία της αναβολής μας, εις ημάς δε παραμυθία διά την επικρατήσασαν αταξίαν.
Ήδη δε, ότε αι εναντίαι περιστάσεις ήρχισαν να εξομαλίζωνται, απεφασίσαμεν ή μάλλον ηναγκάσθημεν να οργανίσωμεν και σύνταγμα πολιτικόν της Ελλάδος· και πρώτον μεν κατά μέρος, οίον το της Ανατολικής χέρσου Ελλάδος, το της Δυτικής χέρσου Ελλάδος, το της Πελοποννήσου, το των νήσων κ. τ. λ. Αλλ' επειδή ταύτα απέβλεπαν μάλλον τας μερικωτέρας σχέσεις, καθ' ας εκάστη των ειρημένων επαρχιών και νήσων ώφειλε να διαταχθή και διοικηθή, διά τούτο ήτον ανάγκη πάσα επομένως να γενή και έν άλλο γενικόν προσωρινόν πολίτευμα εις όλα τα πράγματα και εις όλας τας εσωτερικάς και εξωτερικάς σχέσεις της Ελλάδος επεκτεινόμενον. Προς τούτου την κατασκευήν και σύνταξιν αι κατά μέρος επαρχίαι και νήσοι έπεμψαν τους πληρεξουσίους παραστάτας των· ούτοι λοιπόν εν εθνική συνελεύσει σκεφθέντες και μελετήσαντες ικανώς περί των κοινών πραγμάτων ωργάνισαν μίαν προσωρινήν διοίκησιν, καθ' ην η Ελλάς άπασα μέλλει να κυβερνηθή εφεξής. Ταύτην, και απλώς μεν ως επί της Βάσεως του δικαίου και των ορθών νόμων εστηριγμένην, και εν μέρει δε καθό ωργανισμένην κοινή των Ελλήνων γνώμη, οφείλουσιν όλοι οι λαοί κάτοικοι της Ελλάδος ν' αναγνωρίζωσι μ ό ν η ν - έ ν ν ο μ ο ν - κ α ι - ε θ ν ι κ ή ν - δ ι ο ί κ η σ ι ν αναλόγως προσφερόμενοι.
Τα συνιστώντα την διοίκησιν σώματα είναι δύο· το εκτελεστικόν και το βουλευτικόν, από τα οποία διορίζεται και το δικαστικόν, ανεξάρτητον όμως από εκείνα διόλου.
Tαύτα διακυρύττει η Eθνική Συνέλευσις προς το Πανελλήνιον, εν και μόνον προσεπιφέρουσα, ότι αυτής μεν επεραιώθη το έργον και διαλύεται σήμερον. ΄Eργον δε του Eλληνικού λαού και χρέος είναι να φανή ευπειθής και υπήκοος εις τους Nόμους και τους εκτελεστάς Yπουργούς των Nόμων. Έλληνες, είπατε προ ολίγου ότι δεν θέλετε δουλείαν και ο τύραννος χάνεται καθημέραν από το μέσον σας. Αλλά μόνη η μεταξύ σας ομόνοια και ακριβής υποταγή εις την Διοίκησιν ημπορεί να στερεώση την ανεξαρτησίαν σας. Eίθε ο κραταίος του Yψίστου βραχίων ν ανυψώσει και αρχομένους και άρχοντας, την Eλλάδα ολόκληρον, προς την πάρεδρον αυτού σοφίαν, ώστε ν αναγνωρίσωσι τα αληθή των αμοιβαία συμφέροντα. Kαι οι μεν δια της προνοίας, οι δε λαοί δια της ευπειθείας, να στερεώσωσι της κοινής ημών Πατρίδος την πολύευκτον ευτυχίαν. Eίθε, είθε.
Eν Eπιδαύρω την 15ην Iανουαρίου. A της Ανεξαρτησίας. 1822.»
Τα  προβαλλόμενα  Ιστορικά  Έγγραφα  αναφέρονται  σε σημαντικά  γεγονότα, τα οποία έχουν  διαμορφώσει – προκαλέσει  σημαντικές  επιρροές – συνέπειες  κυρίως  στην  Ελληνική κοινωνία   και έχουν αποτελέσει  σημαντικά δομικά  στοιχεία της Ελληνικής Ιστορίας.

Η γνώση  της Εθνικής Ιστορίας μας αποτελεί σημαντικό παράγοντα  στην  ισορροπημένη διαμόρφωση  και λειτουργικότητα της Εθνικής  μας Συνείδησης, η οποία  είναι απολύτως αναγκαία  στην  διατήρηση και προστασία της Εθνικής   Ταυτότητας μας  και στην αγάπη προς στην Πατρίδα μας  στην  ΕΛΛΑΔΑ  μας.

Ακόμη στα Ιστορικά αυτά  έγγραφα  αναφέρονται  σημαντικά πρόσωπα, τα  οποία  διαδραμάτισαν  δια των προσωπικών τους  πρωτοβουλιών  και  δράσεων  σημαντικούς  ρόλους  σε σημαντικά  Ιστορικά γεγονότα με σημαντικές  εξελίξεις  και συνέπειες στην Ελληνική  κοινωνία.

Με την μελέτη των  Ιστορικών αυτών εγγράφων γνωρίζουμε  και επικοινωνούμε νοερά με πρόσωπα,  τα οποία οφείλουμε να δια τηρούμε  με υπερηφάνεια στη μνήμη μας και στην συνείδηση μας , να απονέμουμε  τις οφειλόμενες  τιμές στις   Ιστορικές  και γενναίες ψυχές του, ως ευεργέτες  της Ελληνικής Πατρίδας, της Δικής  μας Πατρίδας.

 Στα  Ιστορικά αυτά έγγραφα ενδεχομένως να εντοπίζουμε  και πράξεις -  ενέργειες  προσώπων  λανθασμένες  και ζημιογόνες , οι οποίες προέκυψαν από εσφαλμένες εκτιμήσεις  γεγονότων, τα  οποία  προέκυψαν κάτω από απρόβλεπτες ή  πολύ δύσκολες  πραγματικές  καταστάσεις.

Και τα πρόσωπα  αυτά  δεν πρέπει  να τα αναθεματίζουμε, αλλά να τα κρίνουμε  με επιείκεια και  ανοχή και οι τυχόν ζημιογόνες   πράξεις τους να μας διδάσκουν και  να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή.

Πρέπει να  αναγνωρίζουμε  την αγάπη όλων των Ελλήνων  προς στην Πατρίδα μας, έστω και αν αυτή εκδηλώνεται  κακότροπα  και ζημιογόνα. Οι  ορθοφρονούντες  πρέπει να  διατηρούν  πάντοτε  την  ορθοφροσύνη τους για το καλό και της Πατρίδας μας, της Πατρίδας των Πατρίδων, της ΕΛΛΑΔΑΣ  ΜΑΣ.

Λεωνίδας Π.Τζεφεράκος

 

================================================

 Διάγγελμα Γεωργίου Παπανδρέου –

 6 Δεκεμβρίου 1944
Με βαθείαν θλίψιν απευθύνομαι σήμερον προς το Έθνος ... Διότι, δυστυχώς, η εθνική μας ένωσις έχει πλέον διασπασθή. Γνωρίζει ο ελληνικός λαός, με πόσην πίστιν, επαλαίσαμεν, από την εποχήν του Λιβάνου, διά την πραγματοποίησιν της εθνικής μας Ενώσεως. Από τότε εκηρρύτταμεν το σύνθημα: Μία πατρίς, μία κυβέρνησις, ένας στρατός εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος εις τα διαταγάς της Κυβερνήσεως. Η επίτευξις της εθνικής μας ενώσεως υπήρξεν ευτυχές γεγονός. Και απέδωκε, κατά το τρίμηνον της κυβερνήσεως, μέγα αγαθόν υπέρ της Χώρας. Επραγματοποίησεν το "θαύμα" της αναιμάκτου απελευθερώσεως. Και από την καρδίαν ολοκλήρου του Έθνους υψώθη αίνος προς την κυβέρνησιν της εθνικής ενώσεως διά την ευτυχήν αυτήν και ιστορικής υπηρεσίαν προς την Χώραν.
Και η εθνική κυβέρνησις, εγκατασταθείσα εις την ελευθέραν πατρίδα εξακολούθησε το έργον της. Με τας προγραμματικάς κατευθύνσεις της 18ης Οκτωβρίου καθώρισεν τους σκοπούς της. Μαζύ με την ανοικοδόμησιν των οικονομικών ερειπίων έχει να εκτελέσει και τον δεύτερον άθλον: την μετάβασιν από την ανώμαλον περίοδον της εθνικής αντιστάσεως εις το ελεύθερον κράτος δικαίου, εις την επιβολήν της ελευθερίας και του νόμου, εις την πλήρην αποκατάστασιν των λαϊκών ελευθεριών και της λαϊκής κυριαρχίας. Συνεπείς προς τας επαγγελίας μας εκηρύξαμεν την αποστράτευσιν της πολιτιφυλακής του ΕΑΜ καθώς και των ανταρτικών δυνάμεων. Και εκηρύξαμεν επίσης την επιστράτευσιν της κλάσσεως του 1936, όπως απαρτίσει την Εθνοφυλακήν, η οποία να αναλάβει την υπεράσπισιν της ελευθερίας και την επιβολήν του νόμου. Αι κυβερνητικαί αποφάσεις είχον ληφθεί ομοφώνως και δικαίως ηλπίσαμεν ότι εντός του Δεκεμβρίου θα συνετελείτο η αποκατάστασις του ελευθέρου Ελληνικού Κράτους Δικαίου, το οποίον θα ήτο εγγυητής των ελευθεριών και προστάτης της ελευθερίας του λαού.
Και απροόπτως επήλθεν η κρίσις. Διατί;
Ποίος έπταισεν;
Η ευθύνη του εμφυλίου πολέμου εις τον οποίον μας οδηγούν είναι τραγική. Και το Έθνος πρέπει να γνωρίζει ποίος έπταισεν. Η επαγγελία της αποστρατεύσεως των ανταρτικών μας δυνάμεων περιέχεται εις τας προγραμματικάς δηλώσεις της κυβερνήσεως. Δεν εξηρτήθη τότε από κανέναν όρον. Εκ των υστέρων ετέθησαν όροι. Εζητήθη, εκ των υστέρων, όπως τεθή εκτός υπηρεσίας ολόκληρον το Σώμα της Χωροφυλακής. Τοιαύτη επαγγελία της αυστηράς εκκαθαρίσεως. Και μ'όλα ταύτα, διά να αποδείξωμεν την απολύτως καλήν μας πίστιν, διά να εμπνεύσωμεν πλήρη εμπιστοσύνη χάριν της παγιώσεως της Εθνικής μας Ενώσεως απεδέχθημεν τον όρον. Μας εζητήθη κατόπιν, όπως οι αξιωματικοί, οι οποίοι θα ετοποθετούντο εις την προσωρινήν Εθνοφυλακήν, την συγκροτούμενην από την κλάσσιν του 1936, εκρίνοντο από τους Υπουργούς της άκρας αριστεράς. Εις τας παλαιάς συμφωνίας μας δεν υπήρχε τοιαύτη υποχρέωσις. Υπήρχε μόνον η υποχρέωσις όπως ο Υπουργός των Στρατιωτικών κι ο Αρχιστράτηγος είναι πρόσωπα κοινής εμπιστοσύνης.
Και μ'όλα ταύτα, απεδέχθημεν και αυτόν τον όρον χάριν της παγιώσεως της Εθνικής μας Ενότητος. Και όταν κατά λάθος, λόγω του επείγοντος, εστάλησαν αξιωματικοί εις τας Επαρχίας, ως στελέχη της Εθνοφυλακής, χωρίς προηγουμένην έγκρισιν της άκρας αριστεράς, όχι μόνον προέβημεν εις την άμεσον ανάκλησίν των, αλλά απεφασίσαμεν αμέσως μεταβολάς εις το Υπουργείου των Στρατιωτικών. Εδέχθημεν τας παραιτήσεις του Υφυπουργού των Στρατιωτικών και του Γενικού Διευθυντού του Προσωπάρχου. Και αναθέσαμεν το Υπουργείον των Στρατιωτικών εις τον Στρατηγόν τον οποίον μας επρότειναν.
Συνέχεια αξιώσεων
Αλλά μας εζητήθη ακόμη, μαζύ με την αποστράτευσιν των Ανταρτικών Δυνάμεων και η διάλυσις της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου. Τοιούτος όρος δεν περιέχεται εις τας κοινάς προγραμματικάς μας δηλώσεις . Απηντήσαμεν, ότι αποτελούν τακτικόν Στρατόν.- Και ότι, ακόμη ο πόλεμος συνεχίζεται και αι δύο αυταί Στρατιωτικαί μας Μονάδες είναι αι μόναι, τας οποίας διαθέτομεν, μέχρι της οργανώσεως του τακτικού μας Στρατού, προς συμμετοχήν της Ελλάδος εις τον κοινόν Συμμαχικόν Αγώνα. Και ιδίως, τους ανεκοινώσαμεν, ότι αυτή είναι η γνώμη και της Βρεττανικής Κυβερνήσεως και του Συμμαχικού Στρατηγείου.
Και εν τούτοις επιδιώξαμεν πάλιν να εύρωμεν μίαν ικανοποιητικήν λύσιν. Μας επροτάθη να διατηρηθούν και μονάδες των Ανταρτικών μας Μονάδων. Και μας ηξιώθη προσθέτως, όπως η η δύναμις της Μονάδος του ΕΛΑΣ είναι ίση προς το σύνολον των Δυνάμεων της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου και της Μονάδος του ΕΔΕΣ. Και απεδέχθημεν και αυτήν την πρότασιν.
Είχαμεν, κατόπιν τούτου, ελπίσει ότι τα επίμαχα θέματα διηυθετήθησαν και ότι θα εβαδίζαμεν ομαλώς προς το Μέλλον.
Και όμως, απροόπτως, επήλθεν η κρίσις. Διατί;
Την 1ην Δεκεμβρίου, συμφώνως προς την ομόφωνον απόφασιν ολοκλήρου του Υπουργικού Συμβουλίου, έπρεπε η Πολιτιφυλακή του Ε.Α.Μ. να παραδώση υπηρεσίαν εις το νέον Σώμα της Εθνοφυλακής.- Αλλά η Πολιτοφυλακή ηρνείτο να παραδώση. Και τότε εκρίναμεν, ότι η Διαταγή της παραδόσεως έπρεπε να υπογραφή από όλα τα Μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. Και εθεωρήσαμεν την συνυπογραφήν θέμα εμπιστοσύνης.- Αλλά οι Υπουργοί της άκρας αριστεράς παρά την ομόφωνον προηγουμένην απόφασιν δεν υπέγραψαν.
Και επήλθεν η Κρίσις.
Και τώρα, ενώπιον της συνειδήσεως του Έθνους, τίθεται το ερώτημα: Ποίος πταίει; Το Έθνος γνωρίζει, ότι εξηντλήσαμεν όλας τας προσπαθείας μας διά την διατήρησιν της Εθνικής μας Ενότητος.- Επροτιμήσαμεν να εκτεθώμεν εις σφοδράς επικρίσεις διά την υπέρμετρον υποχώρησίν μας εις τας αξιώσεις της άκρας αριστεράς.- Αλλά δεν μας επτόησεν η επίκρισις διότι αρχή του Πολιτικού Βίου μας δεν είναι η Δημοτικότης, αλλά το Χρέος.
Παραμείναμεν σταθεροί εις την προσπάθειαν, διότι εγνωρίζαμεν ποία κατάρα διά τον τόπον θα ήτο ο εμφύλιος πόλεμος. Και σήμερον, έχομεν την συνείδησιν ήρεμον, ότι δεν επταίσαμεν. Ολόκληρος η ευθύνη, ενώπιον της Ιστορίας και ενώπιον του Έθνους βαρύνει την ηγεσίαν της άκρας αριστεράς.
Διότι επανελήφθη, δυστυχώς, η περιπέτεια του Λιβάνου. Και πάλιν, επεκράτησαν οι αδιάλλακτοι. Φαίνεται, ότι εδέχοντο να υπάρχη Κυβέρνησις Εθνικής Ενώσεως, αλλά υπό τον όρον, η ολική δύναμις να ευρίσκεται εις τας χείρας των. Και διά τούτο, όταν έφθασαν αι προθεσμίαι της αποστρατεύσεως, εξηγέρθησαν. Και επέβαλαν τας θελήσεις των. Και οδηγούν την χώραν, με τα ένοπλα συλλαλητήρια, με την γενικήν απεργίαν, με την ανασύστασιν της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ εις εμφύλιον πόλεμον.
Τοιουτοτρόπως έγιναν ένοχοι. Εις μάτην κατηγορούν από χθες την Κυβέρνησιν, ότι προετοιμάζει τον Φασισμόν. Ότι απειλεί τας Λαϊκάς Ελευθερίας, ότι εστράφη προς την Αντίδρασιν.
Ο Νόμος της ανασυντάξεως του Στρατού μας εψηφίσθη ομοφώνως από το Υπουργικόν Συμβούλιον. Και όταν ο Στρατός μας ανασυντάσσεται κατά τρόπον σύμφωνον και με την γνώμην των, με ποίαν υλικήν δύναμιν οδηγούμεν εις τον Φασισμόν; Όλοι οι Οικονομικοί και Κοινωνικοί Νόμοι της Κυβερνήσεως επροτάθησαν από τους Υπουργούς της άκρας αριστεράς και εψηφίσθησαν ομοφώνως από όλα τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. Πώς λοιπόν εστράφημεν προς την Αντίδρασιν;
-Όχι. Η Κυβέρνησις παραμένει σταθερά εις τας κοινάς προγραμματικάς κατευθύνσεις, αι οποίαι δεν αποτελούν παραχώρησιν προς την άκραν αριστεράν, αλλά πολιτικήν πίστιν μας.
Παραμένομεν πάντοτε θανάσιμοι εχθροί του Φασισμού, πολέμιοι της αντιδράσεως, σημαιοφόροι της Ελευθερίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Και απόδειξις παρέχεται σήμερον ακόμη, εις την διαμάχην της Πολιτοφυλακής του Ε.Α.Μ και της Εθνοφυλακής του Λαού. Η άκρα αριστερά υποστηρίζει την Πολιτοφυλακήν, η οποία ανήκει εις μίαν Οργάνωσιν. Ημείς υποστηρίζομεν τη Εθνοφυλακήν, η οποία ενσαρκώνει την Ιδέαν του Λαού.- Κηρύττουν την Λαοκρατίαν με λέξεις και ημείς την καθιστώμεν πράξιν.
Ιδού οι υπεύθυνοι
Εν ονόματι του Λαού και του Έθνους κατηγορούμεν την ηγεσίαν της Άκρας αριστεράς, ότι οδηγεί εις εμφύλιον πόλεμον, ο οποίος αποτελεί θανάσιμον συμφοράν της Πατρίδος.
Αλλά συγχρόνως, θέλομεν να απευθυνθώμεν προς τους παλαιούς οπαδούς των.- Απευθυνόμεθα προς του Αξιωματικούς και τους άνδρας του Ε.Λ.Α.Σ., της Πολιτιφυλακής, καθώς και προς τα μέλη του Ε.Α.Μ., διά να τους είπωμεν: -"Επαλαίσατε, κατά την περίοδον της Εθνικής Αντιστάσεως, εναντίον του Κατακτητού. Και προσθέσατε ενδόξους τίτλους εις την Ιστορίαν των Εθνικών μας Αγώνων.- Και επαλαίσατε εναντίον του Κράτους.- Αλλά το Κράτος, τότε, ήτο της Κατοχής.- Και ωφείλατε να παλαίσετε ...
Σήμερον, καλείσθε επίσης από τους παλαιούς σας ηγέτας να παλαίσετε εναντίον του Κράτους.- Σήμερον όμως είναι το Κράτος της Ελλάδος. Ημπορείτε να να το πράξετε;- Με την γενικήν απεργίαν βυθίζετε σήμερον εις δυστυχίαν τον Λαόν μας. Και με την στασιαστικήν ανασύστασιν του Ε.Λ.Α.Σ. εγκαινιάζετε τον εμφύλιον πόλεμον, ο οποίος αφήνει ανοικτά τα σύνορα εις τους Εχθρούς της Πατρίδος".
ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ευγενείς και γενναίοι Αγωνισταί των Εθνικών μας Αγώνων, είναι δυνατόν να πλήξετε την Πατρίδα, εις την καρδίαν; Η Πατρίς έχει επιζήσει από τα πλήγματα και των τριών βαρβάρων κατακτητών. Αλλά δεν θα δυνηθή να επιζήση από τα πλήγματα των τέκνων της. Όχι, Νέοι της Ελλάδος, μέλη του Ε.Α.Μ. Δεν ημπορείτε να στρέψετε τα όπλα εναντίον της Πατρίδος. Κατά το στάδιον της Δουλείας η φωνή της Οργανώσεως ήτο συγχρόνως και φωνή της Πατρίδος. Και ωφείλατε να υπακούετε. Σήμερον. δυστυχώς άλλη είναι η φωνή της Οργανώσεως και άλλη η φωνή της Πατρίδος. Οφείλετε να υπακούσετε εις την φωνήν της Ελλάδος. Η Κυβέρνησις γνωρίζει ότι έχει εις το πλευρόν της την μεγίστην πλειοψηφίαν του Ελληνικού Λαού, εκφράζει επίσης την βαθείαν ευγνωμοσύνην της προς την Κυβέρνησιν και τους Εκπροσώπους ενταύθα της Μεγάλης Βρεττανίας διά την αμέριστον αυτών συμπαράστασιν προς αποκατάστασιν της τάξεως και της ελευθερίας του Ελληνικού Λαού.
Αλλά θέλομεν εις το πλευρόν μας όλους τους Έλληνας. Διότι αγωνιζόμεθα τον Αγώνα της Ελλάδος.
Ηνωμένοι, οφείλομεν να αποκαταστήσωμεν την Ελευθερίαν και τον Νόμον και να βαδίσωμεν πάλιν αποφασιστικοί προς το Μέλλον.
Με την βοήθειαν όλων των τέκνων της, καθώς και των Μεγάλων Συμμάχων μας, η Πατρίς θα επανεύρη τον δρόμον της.
ΖΗΤΩ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ!
================================================

==============================================

Συνθήκη της Λωζάνης

<Βικιθήκη:Ιστορικά έγγραφα
Συνθήκη της Λωζάνης
30 Ιανουαρίου και 24 Ιουλίου 1923


Wikipedia logo
Η Βικιπαίδεια έχει άρθρο που έχει σχέση με το:

  • Ι. Συνθήκη Ειρήνης
  • II.Σύμβασις Περί του καθεστώτος των Στενών
  • III. Σύμβασις Περί της μεθορίου της Θράκης
  • IV. Σύμβασις Περί εγκαταστάσεως και δικαστικής δικαιοδοσίας
  • V. Σύμβασις Εμπορική
  • VI. Σύμβασις Περί ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών πληθυσμών
  • VII. Ελληνοτουρκική συμφωνία περί των αιχμαλώτων
  • VIII - XI Δηλώσεις
  • XII - XVII. Πρωτόκολλα
  • XVIII. Τελική Πράξις
  •  
  •  
  • ========================================
  •  

    Συνθήκη Του Βόρειου Ατλαντικού
    Συνθήκη Του Βόρειου Ατλαντικού
    Washington DC, 4 Απριλίου 1949
    Ιδρυτικό κείμενο του NATO

    Πίνακας περιεχομένων


    Washington DC, 4 Απριλίου 1949

    Προοίμιον

    Τα δια της παρούσης Συνθήκης Συμβαλλόμενα Μέρη διαδηλούν εκ νέου την πίστιν των εις τους σκοπούς και τας αρχάς του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών, ως και την επιθυμίαν των να διαβιώσουν εν ειρήνη μεθ' απάντων των λαών και απασών των Κυβερνήσεων.
    Έχουν απόφασιν να διαφυλάξουν την ελευθερίαν, τας κοινός παραδόσεις και τον πολιτισμόν των λαών των, άτινα πάντα εισί θεμελιωμένα επί των δημοκρατικών αρχών, της ατομικής ελευθερίας και του κράτους του νόμου.
    Αποβλέπουν εις την προαγωγήν της ευσταθείας και της ευημερίας εν τη περιοχή του Βορείου Ατλαντικού.
    Έχουν απόφασιν να ενώσουν τας προσπάθειας των προς συλλογικήν άμυναν και προς διαφύλαξιν της ειρήνης και της ασφαλείας.
    Ως εκ τούτου συμφωνούν επί της παρούσης Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού.

    Άρθρον 1

    Τα Μέρη αναλαμβάνουν, ως καθορίζεται εν τω Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπως διακανονίζουν πάσαν διεθνή διαφοράν εις ην ήθελον ευρέθη εμπεπλεγμένα, δι' ειρηνικών μέσων, κατά τρόπον ώστε η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια και η δικαιοσύνη να μη εκτεθούν εις κινδύνους, και όπως εις τας διεθνείς αυτών σχέσεις απέχουν της απειλής ή της χρησιμοποιήσεως βίας καθ' οιονδήποτε τρόπον απάδοντα προς τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών.

    Άρθρον 2

    Τα Μέρη θέλουν συμβάλλει εις την περαιτέρω ανάπτυξιν ειρηνικών και φιλικών διεθνών σχέσεων δια της ενισχύσεως των ελευθέρων αυτών θεσμών, δια της επιτεύξεως καλλίτερος κατανοήσεως των αρχών εφ' ων οι θεσμοί ούτοι έχουν εδραιωθή και δια της προαγωγής συνθηκών σταθερότητος και ευημερίας, θέλουσιν επιδιώξει την εξάλειψιν των συγκρούσεων εις την διεθνή αυτών οικονομικήν πολιτικήν και θέλουσιν ενθαρρύνει την οικονομικήν συνεργασίαν μεταξύ τινών ή του συνόλου αυτών.

    Άρθρον 3

    Προς μάλλον τελεσφόρον επίτευξιν των σκοπών της παρούσης Συνθή-κης τα Μέρη κεχωρισμένως και από κοινού, δια συνεχούς και αποτελεσματικής κατ' ιδίαν προσπάθειας και αμοιβαίας αρωγής, θέλουσι διατηρήσει και αναπτύξει την ατομικήν και ένοπλον συλλογικήν αυτών ικανότητα προς αντίστασιν κατ' ενόπλου επιθέσεως.

    Άρθρον 4

    Τα Συμβαλλόμενα Μέρη θέλουσι συσκέπτεσθαι από κοινού οσάκις κατά την γνώμην οιουδήποτε ε| αυτών απειλείται η εδαφική ακεραιότης ή πολιτική ανεξαρτησία ή ασφάλεια ενός οιουδήποτε των Μερών.

    Άρθρον 5

    Τα Συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν ότι, ένοπλος επίθεσις εναντίον ενός ή πλειόνων εξ αυτών εν Ευρώπη ή Βορείω Αμερική θέλει θεωρηθεί επίθεσις εναντίον απάντων και, συνεπώς, συμφωνούν ότι, εν περιπτώσει τοιαύτης ενόπλου επιθέσεως, έκαστον εξ αυτών, εν τη ασκήσει του υπό του άρθρου 51 του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών αναγνωριζομένου δικαιώματος της ατομικής ή συλλογικής αυτοαμύνης, θα συνδράμη τα υφιστάμενα την επίθεσιν εν ή πλείονα Μέρη δια της αμέσου λήψεως, τόσον ατομικώς όσον και από συμφώνου μετά των ετέρων Μερών, των μέτρων άτινα θεωρεί αναγκαία περιλαμβανομένης της χρήσεως ενόπλου βίας προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της ασφαλείας της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού.
    Πάσα τοιαύτη ένοπλος επίθεσις ως και παν μέτρον λαμβανόμενον συνεπεία ταύτης θα φέρωνται αμέσως εις γνώσιν του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τα μέτρα ταύτα θα λήξουν όταν το Συμβούλιον Ασφαλείας θα έχη λάβει τα αναγκαία μέτρα προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας.

    Άρθρον 6 (1)

    Προς τον σκοπόν της εφαρμογής του άρθρου 5, η ένοπλος επίθεσις εναντίον ενός ή πλειόνων Μερών λογίζεται ότι περιλαμβάνει ένοπλον επίθεσιν:
  • εναντίον του εδάφους οιουδήποτε των Μερών εν Ευρώπη ή Βορείω Αμερική, εναντίον των Αλγερινών Νομών της Γαλλίας (2), εναντίον του εδάφους της Τουρκίας ή εναντίον των νήσων υπό την δικαιοδοσίαν οιουδήποτε των Μερών εν τη περιοχή του Βορείου Ατλαντικού βορείως του Τροπικού του Καρκίνου.
  • εναντίον των δυνάμεων, πλοίων ή αεροσκαφών αυτών ή οιασδήποτε άλλης περιοχής εν Ευρώπη ένθα δυνάμεις κατοχής οιοδήποτε των Μερών ήσαν στρατοπεδευμέναι κατά την χρονολογίαν ότι η Συνθήκη ετέθη εν ισχύι ή της Μεσογείου ή της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού βορείως του Τροπικού του Καρκίνου.

Άρθρον 7

Η παρούσα Συνθήκη δεν θίγει ουδέ θέλει ερμηνευθή ως θίγουσα καθ' οιονδήποτε τρόπον τα κατά τον Χάρτην δικαιώματα και τας υποχρεώσεις των Μερών, άτινα τυγχάνουσι Μέλη των Ηνωμένων Εθνών ή την πρωταρχικήν ευθύνην του Συμβουλίου Ασφαλείας δια την διατήρησιν της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας.

Άρθρον 8

Έκαστον των Μερών δηλοί ότι ουδεμία των ήδη εν ισχύι διεθνών υποχρεώσεων μεταξύ αυτού και οιουδήποτε ετέρου Μέρους ή οιασδήποτε τρίτης Δυνάμεως, αντίκειται προς τας διατάξεις της παρούσης Συνθήκης, υπόσχεται δε να μη αναλάβη οιανδήποτε διεθνή υποχρέωσιν αντι-κειμένην προς την παρούσαν Συνθήκην.

Άρθρον 9

Τα Μέρη ιδρύουν δια του παρόντος Συμβουλίου εν ω θ' αντιπροσωπεύηται έκαστον εξ αυτών, ίνα εξετάζη τα ζητήματα τα αφορώντα την εφαρμογήν της παρούσης Συνθήκης. Το Συμβούλιον θέλει ούτω οργανωθή ώστε να είναι εις θέσιν να συνέρχηται ταχέως ανά πάσαν στιγμήν. Το Συμβούλιον θέλει οργανώσει οία βοηθητικά σώματα κριθούν αναγκαία, ειδικότερον θέλει ιδρύσει αμέσως Επιτροπήν Αμύνης, ήτις θέλει συστήσει μέτρα δια την εφαρμογήν των άρθρων 3 και 5.

Άρθρον 10

Τα Μέρη δύνανται, δι' ομοφώνου συμφωνίας, να καλέσουν οιονδήποτε έτερον Ευρωπαϊκόν Κράτος όπερ είναι εις θέσιν να προαγάγη τας αρχάς της παρούσης Συνθήκης και να συμβολή εις την ασφάλειαν της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού, όπως προσχώρηση εις την παρούσαν Συνθήκην. Παν Κράτος ούτω προσκαλούμενον, δύναται να μετάσχη της Συνθήκης δια της καταθέσεως του οργάνου προσχωρήσεως του παρά τη Κυβερνήσειτων Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Η Κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής θέλει πληρο-φορήσει έκαοτον των Μερών περί της καταθέσεως ενός εκάστου των τοιούτων οργάνων προσχωρήσεως.

Άρθρον 11

Η παρούσα Συνθήκη θέλει επικυρωθεί και αϊ διατάξεις της θέλουσι τεθή εν ισχΰι υπό των Μερών συμφώνως προς την συνταγματικήν δια-δικασίαν ενός εκάστου. Τα όργανα επικυρώσεως θα κατατεθούν όσον ένεστι συντομώτερον παρά τη Κυβερνήσει των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ήτις θα γνωστοποιήσει εκάστην τοιαύτην κατάθεσιν εις τα υπόλοιπα υπογράψαντα Μέρη. Η Συνθήκη θέλει τεθή εν ισχύι μεταξύ των Κρατών άτινα θα έχουν επικυρώσει αυτήν ευθύς ως κατατεθούν αϊ επικυρώσεις της πλειοψηφίας των υπογραψάντων μερών, περιλαμβανομένων των επικυρώσεων του Βελγίου, του Καναδά, της Γαλλίας, του Λουξεμβούργου, των Κάτω Χωρών, του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών, θα ισχύση δε αναφορικώς προς τα έτερα Κράτη από της καταθέσεως της επικυρώσεως των. (3)

Άρθρον 12

Αφ' ου η Συνθήκη παραμείνη εν ισχύι επί δέκα έτη, η καθ' οιονδήποτε μετά ταύτα χρόνον, τα Μέρη θέλουσιν, εάν εν εξ αυτών τούτο ζήτηση, να συσκεφθούν προς τον σκοπόν της αναθεωρήσεως της Συνθήκης λαμβάνοντας υπ' όψιν τους παράγοντας, οίτινες τότε θα επηρεάζουν την ειρήνην και την ασφάλειαν εν τη περιοχή του Βορείου Ατλαντικού, περιλαμβανομένης της αναπτύξεως παγκοσμίων ή και τοπικών συνεννοήσεων υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών δια την διατήρησιν της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας.

Άρθρον 13

Αφ' ου η Συνθήκη παραμείνει εν ισχύι επί είκοσιν έτη, οιονδήποτε Μέρος δύναται να παύση τελούν Μέρος αυτής εν έτος αφ' ου επώώση δή-λωσιν καταγγελίας προς την Κυβέρνησιν των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ήτις θέλει ειδοποιήσει τας Κυβερνήσεις των ετέρων Μερών περί της καταθέσεως εκάστης δηλώσεως καταγγελίας.

Άρθρον 14

Η παρούσα Συνθήκη, ης το αγγλικόν και γαλλικόν κείμενον τυγχάνουν εξ ίσου αυθεντικά, θέλει κατατεθή εις τα αρχεία της Κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Δεόντως κεκυρωμένα αντίγραφο αυτής θέλουσι διαβιβασθή υπό της Κυβερνήσεως ταύτης προς τας Κυβερνήσεις των άλλων υπογραψάντων Μερών.
Εγένετο εν Ουασιγκτώνι την 4ην ημέραν του Απριλίου 1949.

 Σημείωση: Παρατίθεται η επίσημη μετάφραση του Υπουργείου Εξωτερικών.

  • =======================================
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Ετικέτες
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)